Magdalena eM

Ze słowem jest jak z destylatami - żeby dojrzeć muszą odrobinę przeleżakować. W ten sposób uzyskuje się balans. Moim zdaniem dobrze zrobiło to Twojemu wierszowi - teraz jest doskonale.

Niepokojący. Obraz, który budujesz, jednocześnie przyciąga i odrzuca - to niewątpliwie zaleta.

Dziękuję. :) Dawno mnie tu nie było...

Dziękuję :)

Zmierzasz konsekwentnie w kierunku prozy poetyckiej. Takie odnoszę wrażenie. Opowiadasz o codzienności w rozbudowanych poetyckich obrazach. Czuć w nich pogodzenie się z losem peela. Chociaż to złe określenie. To raczej rezygnacja. Teraz uwagi. W ostatnich wersach pierwszej strofoidy powtarzasz słowo "mam" - zrezygnowałabym z tego drugiego. "potem wałek. symetryczny wzór na niedokończonej / opowieści. idź już." - tu pokombinowałabym z wersyfikacją. "post scriptum. / tyka zegar po dziadkach bez twarzy. / zapach ciągle tkwi w rzeczach. mówi." - to mój ulubiony fragment. Ukazuje niezmienność rzeczy martwych i jednoczesne zamazywanie się wspomnień. Spokojnej nocy, M.